Fine en nova loko. Sur la flughaveno mi vidas nur svedajn vizaĝojn. Mi esperis pli da fremdlandanoj.

Kie staras mia bonveniga komitato kun verda flago? Mi iras kaj fine aperas miaj geamikoj. Ni interŝanĝas la brakumojn. Mi intonas ”Ni hisu la velojn” kaj ili aliĝas kante. Ni ridetas kaj veturas al Gråbo per la Toyota de Jan.

Surloke ĉe Siv, hejme, mi ricevas ĉambron por tranokti, labori kaj ripozi. Oportuno kaj trankvilo superregas min kaj la ĉarmo de Siv ravas min. Ŝi iĝas mia ”patrino”, gvidantino kaj samtempe ni multe interparolas dum laŭplane preparitaj manĝoj. De longa tempo (aŭ verŝajne neniam pli frue) mi spertis similan staton de menso. Alvenas ankaŭ gesinjoroj Granat. Ĉiuj kune kun la filo de Siv okupas lokojn ĉe komuna tablo kun dolĉaĵoj. Ni bone amuziĝas kaj mi iom lernas la svedan, almenaŭ nomojn. Ne estas facile prononci.

Poste ni vizitas lokan E-bibliotekon kun aro de gravaj libroj en Esperanto.

Sekve dum familieca vizito ĉe gesinjoroj Granat mi sentas min kvazaŭ en muziklernejo. Ĉirkaŭas min pluraj muzikinstrumentoj kaj Lasse eĉ ludas por mi tradician svedan klavan harpon. Kune kun Christin (trumpeto kaj fluto) mi ludas (piano) kaj ĉiuj kune kantas kanzonojn por la interkona vespero okazonta sekvan tagon.

Post vespermanĝo ĉe Siv (mi sentis malkuraĝon, kiam ŝi denove priservis tiom da pladoj) kaj agrablaj interparoloj mi iom pripensas la seminarion planitan por la sabata tago. Fine preskaŭ noktomeze mi dronas en dolĉa kaj trankvila dormo, malgraŭ, ke mi estas for de propraj familio kaj lando.

Vendreda matenmanĝo kun Siv, denove sur la tablo pluraj manĝproponoj, akurate je la fiksita horo, interparolo en bela Esperanto, ridetoj kaj ridoj. Baldaŭ alvenas miaj amikoj Sten kun Jan kaj konatoj de Siv. Ni ĉiuj eksidas post nelonge por iom kafumi kaj dolĉiĝi, kaj ĉeokaze por interkonatiĝi. La bonega humursento de Sten akompanas ĉiujn momentojn de mia estado ĉi tie en Svedio.

Sed venas tempo forveturi al Visingsö, al la loko destinita por la seminario. Survoje mi admiras arbarojn, vilaĝajn terenojn kun gregoj de bovinoj, rokajn vojflankojn de ŝoseoj kaj ĉieestajn, ofte grandajn, lagojn. Por atingi Visingsö nia Toyota kun kvar personoj ene estas transportata de pramo. Sur la insulo mi ricevas propran ĉambron. Baldaŭ mi renkontas la ceterajn partoprenantojn.

Post vespermanĝo en loka restoracio alvenas interkona vespero. Antaŭ ol komenci, ni kunportas elektronikan amplifilon kun laŭtparolilo, mikrofonon kaj elektran pianon aranĝitajn de Lasse, pro kio mi estas tre dankema al li.

Baldaŭ mi ekkonas Magnus, kiu estas muzikisto, spertulo pri klavaj instrumentoj kaj li aliĝas al nia spontana muzika ensemblo. Sume kunludis: Magnus – piano, Christin –trumpeto, fluto!!!, Agneta – violono, Olof – gitaro, kaj mi – piano. Mi skribis ”spontana ensemblo”, ĉar ni, muzikistoj, neniam pli frue ludis kune, sed ĉar ĉiuj estis talentuloj, ĉio sonis bele. Ni kantis longe kun plezuro, ĉar amika etoso ŝvebis super niaj kapoj.

Reveninte al la ĉambro ĝis noktomezo mi digestis la ĵus trairintajn travivaĵojn. Malgraŭ malfrua horo malantaŭ la fenestro etendadis la vido de hela ĉielo super la lago Vättern. Mi bonege ripozis. Miaj novaj svedaj geamikoj montriĝis tre kantemaj kaj varmkoraj homoj.

Sabate post bongusta matenmanĝo, tre ekscitita kaj kun granda scivolemo mi estis preta por seminario. Ĉiuj venis akurate, verŝajne same malsciaj kiel mi. Sur kelkpersonaj tabloj staras speciale preparitaj identigiloj (la laboro de Lasse kaj familio) enhavantaj la nomojn de la partoprenantoj kaj trafajn personecajn priskribojn dorsflanke. La seminarion malfermas Ingegerd. Ĉiuj ricevas materialojn kaj ni startas sub mia direkto. Bonŝance ĉiuj akceptas miajn gvidmanieron kaj la koncepton de la seminario.

La tutan tempon ni diligente kaj intense laboras super la temo de ”Mil kaj unu nokto”. Ni paŭzas nur por tagmanĝi. Ne mankas ridoj kaj bonhumoro. Ni lernas, serĉas, diskutas, legas, skribas, kontrolas, helpas unu la alian. Mi estas ege kontenta pro la diligenteco de la partoprenantoj.

Posttagmeze ni decidas fini. Ĉiuj ekkomprenis la manieron studi la temojn de laŭvicaj rakontoj kaj promesis daŭrigi aŭtune.

Antaŭ vespermanĝo sufiĉis al ni fortoj por ankoraŭfoje kanti. Vespere oni petis min rakonti mian vivhistorion, kies aŭskultado finis ĉi longan labortagon. La impresoj de la hodiaŭo ne permesis al endormiĝi ĝis la noktomezo.

La sekvan tagon, dimanĉe matene mi promenas tra la parko de la insulo. Kun kelka malcerteco mi faras tion, ĉar mi ne scias, ĉu mi povas veni tien aŭ tien. Mankas homoj, sed la suno brilas kaj nur kelkaj robotoj por falĉi herbon laboras, atestante pri tio, ke okazas ia vivo ĉi tie. Aperas nuboj, ĉiam pli forte blovas, do laŭ la hieraŭaj anoncoj la kondiĉoj malpermesas okazigi ekskurson, ĉar la ĉevaloj povus tro timi.

Post riĉa kaj bongusta matenmanĝo ni iom post iom forlasas niajn ĉambrojn. Lastaj rigardoj sur la loko, kie mankas nur iuj spuroj de la praa historio pri la ekesto de la insulo. Atendante la adiaŭan tagmanĝon, ni gvidas liberajn interparolojn sidante ĉe tabloj antaŭ la restoracio.

Jam la trian fojon mi renkontas ĉi tie samlandanojn el la suda parto de Pollando. Estis tre agrable ekaŭdi la gepatran lingvon inter la regantaj ĉi tie nur Esperanto kaj la sveda.

Alvenas tempo de tagmanĝo kaj denove mi manĝas bongustaĵojn faritajn por ni ĉi tie. Mi sentas min kelkfoje vere kiel iu reĝo. Ĉe la fino prenas la voĉon Ingegerd, kiu en sia finparolo dankas nin ĉiujn, listigante aparte mian modestan personon. Kortuŝaj momentoj de ĉirkaŭrigardoj, ridetoj, manpremoj, brakumoj kaj post la komuna foto ni disiĝas.

Mi kun la sama triopo eniras la aŭton por reveni al Gråbo, kie antendas min la lasta tranoktado en Svedio. Atendante la pramon mi vizitas Visingsborgs slottsruin. Reveninte ”hejmen” ni vespermanĝas kun Siv. Poste kun scivolemo ni kune trarigardas vesperajn novaĵojn en televido, kompreneble kun la traduko kaj komentoj de mia kara gastigantino, kaj havas la okazon ekkoni karakterizaĵojn de svedoj kaj interesaĵojn pri Svedio ankaŭ fare de ŝi.

Iomete lacaj ni planas la sekvan kaj samtempe la lastan antaŭtagmezon kaj iras ripozi, t.e. dormi. Post la lunda matenmanĝo Siv prenas min al la urbocentro. Mi iom ĵetas la okulon je la ĉirkaŭaĵo kaj kaptas la okazon aĉeti ion kiel revendonacoj por miaj gefamilianoj. Al la flughaveno mi veturas kun Jan, kiu stiras la aŭton kaj Siv, kiu ĝis la lasta momento prizorgas min. Ni brakumas nin. Mi estas tre dankema al ili kaj al ĉiuj, kun kiuj mi renkontiĝis. La amikemo de svedoj elvokas larmeton en mia okulo, sed mi simple ridetas al miaj kamaradoj kaj diras: adiaŭ kaj ĝis revido!   /Andreo Bach

Komento: ”Prenu ĝin kun pinĉo da salo!” estas sveda esprimo, kiam oni pensas ke la parolanto trograndigas ion. Pri mi: preskaŭ neniu pensas ke kuirado estas talento, kiun mi havas … sed tamen, koran dankon, Andreo! /Siv

Hazarde mi troviĝis sur la Gustav ll Adolf Placo, kiam venis grupo da homoj en flavaj veŝtoj. Ili preparis por manifestado sur la placo. Oni ja bezonas kaj sponsorojn kaj pliajn noktovagantojn. Mi demandis al la ĉefo de la grupo, Jonas Karlsson, pri ilia agado. Dum 17 jaroj li faris la noktovagadon en diversaj urboj por helpi al gejunuloj eviti ”la danĝerojn de la urbo”. La hejmurbo de Jonas estas Falköping. La plej maljuna vaganto havas 87 jarojn. Neniam dum la tuta periodo Jonas sentis sin minacita.

Antaŭ du semajnoj oni startis grupon en Gråbo, mia hejmloko de la komunumo Lerum ekster Gotenburgo, kaj en la centro de Lerum jam delonge troviĝas grupo. – Kie en Gotenburgo oni koncentriĝas siajn vagadojn? – Jes, estas en la samaj regionoj de kie oni gazete legas pri krimoj kaj bataloj.

Mi dankis al Janas kaj laŭdis ilian gravan agadon.     /Siv

Nattvandrarna Sverige estis fondita en 1989 kaj estas la plej malnova organizo en la lando kun la celo de nokta vagado, kreado de sekureco en socio kaj agado kiel plenkreskaj rolmodeloj por gejunuloj. La subteno donita al La noktaj vagantoj, en formo de sponsorado, iras al tiuj, kiuj promenas en siaj bonkonataj flavaj jakoj.

La noktaj vagantoj …

Nattvandrarna Sverige bildades 1989 och är den äldsta organisationen i landet med syftet att nattvandra, skapa trygghet i samhället och agera vuxna förebilder för ungdomar.

Det stöd som lämnas till Nattvandrarna, i form av sponsring, går till dem som nattvandrar i våra välkända gula jackor.

Nattvandrarna ….

KONTAKTA OSS: Tel: 08–611 00 90, info@nattvandrarna.se

Jen bildo pri la partoprenantoj, kiuj ne estis en la kuirejo aŭ ĉe la banstrando :) ĉe tiu momento.

Ankaŭ en 2007 ni ĉeestis en Marston Hill.

Jen la domo, kie ni mangis kaj havis kunvenojn kun ĉiuj.

Jen bildo de la prepara vizito ĉe Jens Allwood, la posedanto de la dometoj. De maldekstre nekonata virino, Elisabeth Ahlsén, mi kaj Jens Allwood.

18 jaroj pasis post la unua esperanta kurso ĉe Marston Hill. Kaj 100 jaroj pasis ekde la komenco de la internacia centro.

Jens skribis: 1924 började Charles Allwood undervisa i engelska på nybyggda Marston Hills terrass. Sedan dess har vi nu i 100 år haft utbildnings- och forskningsinriktad aktivitet på Marston Hill.

Den 11–12–13–14 augusti vill vi uppmärksamma de aktiviteter vi haft som inte berör undervisning i engelska, t ex psykolingvistik, språkpedagogik, AI, samtalsanalys, kognitionsvetenskap, interkulturell kommunikation, yoga, qi gong, grön livskvalitet och mycket annat.

Jan Bondesson kaj mi iris frumatene kaj estis en Marston Hill jam ĉe la 11 horo dimanĉe.

Nur unu partoprenanto estis veninta antaŭ ni.

Mojose revidi Jens, la sama entuziasma persono, kiun mi unue renkontis, kiam Jens instruis min kaj naŭ surdajn partoprenantojn pri lingvistiko.

Anstataŭ paroli pri fonemoj kaj morfemoj por aŭdantaj personoj, ni parolis pri kiremoj por personoj, kiuj uzas la surdlingvon kun signoj.

Jen Jens kiu informis pri la historio de Marston Hill.

Mi ne bone rekonis la diversajn domojn, sed la domo kun la plej granda ĉambro (sur bildo supre) mi rekonis. Tie ni kafumis kun Elisabeth Ahlsén. Ŝi rakontis, ke Marston Hill nuntempe ankaŭ funkcias kiel migrula domo. Venis ekz, laboristoj, kiuj riparis ventenergiajn elementojn. Sed ĉefe estas la kursoj kiuj celas komunikadon inter homoj, do, la sama celo kiun havas Esperanto, ĉu ne?

La ĉinan dometon oni ne forgesas. Nun ĝi estas luita de familio.

Jens kaj Elisabeth planis por kvartaga jubileo. La 11a de aŭgusto estis la unua. Jam troviĝas homoj el pluraj landoj. Jens staras inter virino el Hindio kaj viro el Turkio. Tamen ankaŭ najbaroj el Mölndal aperis.

La vetero permesis al ni sidi ekstere por lunĉi, kafumi kaj babili.

Ekzemploj de tio povas esti tradiciaj eŭropaj agadoj kiel skiado, vagado, biciklado, dancado, kanuado kaj golfo, sed ankaŭ ekstereŭropaj kiel qi gong kaj jogo kaj … ESPERANTO.

Gravas ke esperantistoj parolas pri Ora Ĵurnalo, kiu eldoniĝas 11-fojojn jare kaj fakte ne estas tagaperanta ĵurnalo, sed povas esti legata ĉiun tagon. Vi trovas ĝin per nia retpaĝo: www.esperanto-gbg.org

Ĉi tiu numero estas la 76a en la vico ekde novembro 2017. Bonan legadon!     /Siv

de Renate Säfström

Inter unu kaj tri fojojn jare, la plenluno estas nekutime proksima al la Tero. Kiam tio okazas, ĝi okupas ĉirkaŭ sep procentojn pli da spaco en la ĉielo ol kutime kaj brilas ĉirkaŭ 16 procentojn pli hele.

La fenomeno, nomata superluno, okazas ĉar la orbito de la luno estas ovala kaj la Tero ne estas en la mezo de la ovalo. Ĉi tio signifas, ke la distanco de la luno al ni varias dum unu monato. Kiam ĝi estas plej malproksime, la distanco al ni estas proksimume 400,000 kilometroj kaj kiam ĝi estas plej proksima, la distanco estas iom malpli ol 359,000 kilometroj.

La granda, hele brilanta plenluno donas al ni bonan ŝancon studi la tutan videblan flankon de la luno helpe de ordinaraj binokloj. Ĉi tie vi povas vidi grandajn malhelajn areojn. Ili estas vulkanaj ebenaĵoj konsistantaj el la rokspeca bazalto, kiu estis formita antaŭ miliardoj da jaroj per lafo de la interno de la luno.

Kie kaj kiam: La 19-an de aŭgusto kaj la 18-an de septembro oni povas sperti la plej grandajn plenlunojn de la jaro.

Ne maltrafu la superlunon la 18an de septembro! /Siv

La 9-an de aŭgusto estas la Internacia tago de la indiĝenaj popoloj de la mondo.

Indiĝenaj popoloj reprezentas proksimume 370 milionojn da homoj vivantaj en preskaŭ 90 landoj kaj posedas scion pri nekredeblaj lingvoj kaj tradicioj, kaj havas unikajn spertojn pri kunigo de kulturo kaj biodiverseco.

Interalie Unesko klopodas por faciligi al la indiĝenaj popoloj, kaj precipe al virinoj, preni lokon en la publika sfero per la amaskomunikiloj, ĉar amaskomunikiloj kaj komunikado estas gravaj iloj por edukado, scio kaj informado.

Den 9 augusti är den internationella dagen för världens ursprungsfolk.

Ursprungsbefolkningar representerar cirka 370 miljoner människor som lever i nästan 90 länder och besitter kunskap till otroliga språk och och traditioner, och har unika erfarenheter av att förena kultur och biologisk mångfald.

Unesco arbetar bland annat för att underlätta för ursprungsbefolkningar, och särskilt kvinnor, att ta plats i den offentliga sfären genom media, då medier och kommunikation är viktiga verktyg för utbildning, kunskap och information.     /Siv

Tutmondaj defioj kiel milito, malriĉeco, malegaleco, klimata ŝanĝo kaj media detruo superfortas naciajn ŝtatojn. Atingi pacan, justan kaj daŭrigeblan mondan civilizacion postulas evoluan salton antaŭen. Post la apero de demokratio en antikvaj tempoj kaj ĝia disvastiĝo al modernaj ŝtatoj ekde la 18-a jarcento, baldaŭ estos tria demokratia transformo: vastigi demokration al la tutmonda skalo. La kreado de demokratia monda parlamento estas la ĉefornamaĵo de ĉi tiu projekto.

Ĉi tiu libro esploras la historion, nuntempan gravecon kaj efektivigon de ĉi tiu monumenta ideo.

Ĉi tiu ĝisdatigita kaj reviziita eldono pligrandigas la grandecon je ĉirkaŭ unu kvinono. Publikigite en julio 2024. La libro povas esti mendita ĉe librejo de via elekto kiel e-libro, poŝlibro kaj durkovraĵa eldono.

Eĉ la plej bonaj politikoj estas vanaj se ne ekzistas taŭgaj politikaj strukturoj por efektivigi ilin. Aŭtokratio kaj naciismo plue subfosas tutmondan kunlaboron.

Mi pensas, ke la ideo estas alloga. Se iu legis ĉi tiun libron, bv skribi recenzon por Ora Ĵurnalo, sed en Esperanto.

Ĉu vi trovas la ideon realisma? Ĉu la nunaj konfliktoj kaj militoj instruas al ni ke ni bezonas mondan regadon? Kion vi pensas?   /Siv

Jen iom da ĝenerala intereso pri Muddus.

Bonvenon al la lando de antikvaj arbaroj kaj grandaj marĉoj!

Muddus – Muttos en la samea – estas la plej granda arbarkovrita nacia parko de Svedio.

Ekde 1996, la nacia parko estas parto de la monda heredaĵo Laponia kaj situas ĉe la limo inter la komunumoj de Jokkmokk kaj Gällivare. En Muddus vi trovas naturon, kiu estas netuŝita de forstumado. Ĉi tie la praa arbaro estas konservita kun gigantaj pinoj kaj marĉoj vastaj kiel maroj. Ĉi tie estas grandaj akvofaloj, profundaj ravinoj, montopintoj kaj arbaroj kie la arboj vidis multajn generaciojn da homoj preterpasi. Muddus estas loko kie vi povas sperti la ĉiam pli maloftan fenomenon de totala silento, sen bruo de vojoj kaj aliaj aferoj.

La samea vorto por grandaj marĉoj estas ”áhpe”. Ĝi ankaŭ estas vorto por maro. Ĉi tie vi renkontos multajn el ili, la marĉojn kiuj similas al maroj, kio ankaŭ faras la lokon paradizo por birdobservantoj.

Kiam la marĉoj estas frostigitaj, ili estas perfektaj migraj vojoj por homoj kaj bestoj, kaj skiado tra la parko vintre estas magia kiam la neĝkovraĵo vestis la arbojn en briletanta, dika tavolo de blankeco. En vintraj noktoj oni ofte povas vidi la tutan stelplenan grandiozecon de la Lakta Vojo sur la ĉielo kaj ne tiom malofte belajn nordajn lumojn dancantajn sur la ĉielo.

En la sudo, la tuta areo deklivas malsupren direkte al la rivero Stuor Julevädno/Stora Luleälven kaj dek profundaj interkrutejoj tranĉas tra la grandaj arbaroj. La antikvaj padoj sekvas krestojn, kiuj foje estas la nura loko en la pejzaĝo kie eblas antaŭeniri.

Ni ne scias de kie devenas la nomo, sed ĝi povus esti de la samea vorto muttak, ”taŭga” aŭ ”nur sufiĉe”. Ĉi tie estis ĉio, kio estis bezonata por vivi bonan vivon.

Por tiuj, kiuj volas viziti la parkon, estas kvar tranoktaj kabanoj laŭ la tuta de kvindek kilometroj da vojoj.

Här kommer lite allmänt intresseväckande kring Muddus.

Välkommen till gammelskogarnas och de stora myrarnas land!

Muddus – Muttos på samiska – är Sveriges största skogliga nationalpark. Nationalparken är sedan 1996 en del av världsarvet Laponia och ligger på gränsen mellan Jokkmokk och Gällivares kommuner. I Muddus hittar du en natur som är opåverkad av skogsbruket. Här finns gammelskogen bevarad med jättefuror och myrar vida som hav. Här finns stora vattenfall, djupa raviner, bergknabbar och skogar där träden har sett många generationer av människor passera förbi. Muddus är en plats där man får uppleva det alltmer sällsynta fenomenet med total tystnad, utan brus från vägar och annat.

Det samiska ordet för stormyrar är ”áhpe”. Det är också ett ord för hav. Här möter du många av dem, myrarna som känns som hav, vilket också gör platsen till ett paradis för fågelskådare.

När myrarna har frusit är de perfekta flyttleder för både människor och djur och att skida genom parken på vintern är magiskt när snötäcket har bäddat in träden i ett glittrande, tjockt vitt lager. Vinternätter kan man ofta se hela Vintergatans stjärnprakt på himmelen och inte så sällan vackra norrsken som dansar på himmelen.

Söderut sluttar hela området ner mot älven Stuor Julevädno/Stora Luleälven och tio djupa raviner skär genom storskogarna. De urgamla stigarna följer åsar som ibland är den enda platsen i landskapet där det går att ta sig fram.

Vad namnet kommer från vet vi inte, men det skulle kunna vara från det samiska ordet mutták, ”passande” eller ”precis tillräckligt”. Här fanns allt det som behövdes för att leva ett gott liv.

För den som vill besöka parken så finns det fyra övernattningsstugor utefter de sammanlagt fem milen leder.

Josef Kříž, Ing.

En la montoj de Nepalo proksime de la lago Kapuche-Glaĉero ĉi tiu natura fenomeno estas tre malofta. Estas bonŝance vidi ĝin almenaŭ unufoje dum la vivo.

En ĉi tiu tempo, grupo da alpinistoj kampadis apud la lago kaj riskis sian vivon por foti ĉi tiun maloftan fenomenon.

Blankaj neĝaj nuboj rapidis malsupren en la valon, tuj englutante la montojn kaj trafante la surfacon de la lago.

Sur la fono de la blua ĉielo kaj flavbrunaj montoj, ĉi tiuj nuboj estis pli elstaraj, spektaklaj kaj ŝokaj. Fortaj aerfluoj renversis tendojn kaj dormsakojn kaj timigis la grimpulojn, sed feliĉe neniuj viktimoj estis raportitaj.

Tiam apud la lago aperis malgranda ĉielarko, kaj ĉiuj miris pri ĝia beleco. Estas evidente, ke eĉ dum suna tago en la montoj ne estas sekure.

Jen kelkaj bildoj el la filmo:

Temas pri Politika eduka vojaĝo al Berlino kaj kompreneble ili havos renkontiĝojn kun Esperantistoj ene de Berlino.

Karaj ge-Esperantistoj ene kaj ĉirkaŭe de Berlino, kun du aliaj Esperantistoj el Baden-Württemberg. Mi en grupo de 50 anoj de Federacia Lando Baden-Württemberg inter 11a kaj 14a de Septembro 2024 partoprenos en politika edukad-vojaĝo al Berlino je invito de la reprezentejo de Baden-Württemberg en Berlino.

Merkredo la 11-an de septembro.

Alveno kun Deutsche Bahn AG kaj vespermanĝo en la Restoracio Neumanns.

Ĵaŭdo la 12-an de septembro.

Informkunveno ĉe la Federacia Ministerio pri Nutrado kaj Agrikulturo.

Urba vizito de la federacia ĉefurbo – politika Vidpunktoj orientitaj.
Vizito al la ”Monumento al la Murditaj Sinti kaj Roma”.

Vizito al plena kunsido, Germana Bundestag.

Viziti la kupolon de la Reichstag-konstruaĵo.

Vendredo la 13-an de septembro.

Konversacio kun la Ambasadoro de la Respubliko de Burundo en la Baden-Virtemberga Ŝtata Reprezenta Oficejo.

Informkunveno en la Federacia Konsilio.

Tagmanĝo kaj informa diskuto ĉe la ŝtata reprezentantaro Baden-Virtembergo.

Interŝanĝo kun la teamo de la Berlina oficejo Ekumena Netz Zentral Afrika (ÖNZ).

Sabato la 14-an de septembro.

Urba vizito de la federacia ĉefurbo – politika Sabato Fino de la okazaĵo.

Mia aldono: Eĉ se vi, legantoj, verŝajne ne iros al Berlino en septembro, tamen estas interese ekscii, kion faras esperantokluboj en aliaj landoj, ĉu ne?   /Siv

Inga Johansson kommenterar här följande inlägg från Jaakko Leinonen:

En främmande, ojävig man, en berömd dansk språkforskare vid namn Rask, beskriver detta språk med följande ord:

» Finskan är ett av de mest naturfriska, regelrätta, lätt utbildade och välljudande tungomål på jorden. Det har den skönaste samklang mellan konsonanter och vokaler, vari det liknar italienskan. Det har intet av de obehagliga väsljuden och de hårt utandade ljuden i de slaviska eller lapska språken. Det har ett alldeles bestämt tonfall likasom franskan. Det har flere former och färre böjningssätt eller avvikelser än latinet, det vill säga större fördelar med mindre ofullkomligheter. Det är oändligt rikt på ordens utgreningar och sammansättningar likasom grekiskan och tyskan. Det tyckes således hava utsökt och förenat det bästa av alla andra språk i Europa; men då intet är fullkomligt under solen, saknar finskan det, som tyckes vara viktigare än alla inre förtjänster, nämligen en stor användning i böcker, en vid utsträckning, ett närmare samband med syskonspråken och äran att talas vid ett lysande hov. »

”Finskan är ett av de mest naturfriska, regelrätta, lätt utbildade och välljudande tungomål på jorden.”

Inga: Esperanto är ett naturfriskt och regelrätt språk – t. ex 16 basregler. Esperanto är lätt att lära och välljudande – dvs man uttalar som man skriver.

”Det har den skönaste samklang mellan konsonanter och vokaler, vari det liknar italienskan.”

Esperanto liknar också italienskan och har samklang mellan konsonanter och vokaler.

”Det har intet av de obehagliga väsljuden och de hårt utandade ljuden i de slaviska eller lapska språken.”

Esperanto har obehagliga väsljud men särskilda bokstäver som skiljer den från ljud som inte väser:

c – ĉ (ts-ljud och tsche-ljud); g – ĝ (Gothenburg eller Göteborg, h – ĥ (hå eller tyska ach),

j – ĵ (ji eller franska je); s eller ŝ (s eller sje-ljud, engelska she).

Esperanto har även det man i engelska kallar double u – ŭ: ett dubbelt u.

”Det har ett alldeles bestämt tonfall likasom franskan.”

Esperanto betonas på näst sista stavelsen, men är det ord med bara två stavelser, ja, då blir det som i finska.

”Det har flera former och färre böjningssätt eller avvikelser än latinet.”

Esperanto har många former, som affix och regelbundna böjningssätt.

”Det finns vissa men få avvikelser, det vill säga större fördelar med mindre ofullkomligheter.”

Esperanto har många fördelar och få ofullkomligheter.

”Det är oändligt rikt på ordens utgreningar och sammansättningar likasom grekiskan och tyskan.”

Esperanto är rikt på utgreningar och sammansättningar – fungerar som ett bygg-Lego.

”Det tyckes således hava utsökt och förenat det bästa av alla andra språk i Europa.”

Esperanto har det bästa av alla andra språk i Europa.

”Men då intet är fullkomligt under solen, saknar finskan det, som tyckes vara viktigare än alla inre förtjänster, nämligen en stor användning i böcker.”

Esperanto har stor litteraturskatt – både i original och i översättningar.

”En vid utsträckning.”

Esperanto är känt över hela världen.

”Ett närmare samband med syskonspråken."

Esperanto är ett brodersmål som man lär efter sitt modersmål.

”Äran att talas vid ett lysande hov.”

Esperanto kan talas i alla samhällsklasser och av alla – hög som låg.